περί τεράτων, 2015

Και δεν προλαβαίνω να γράψω και τα μάτια βουτηγμένα στα αιματηρά δάκρυα. Σκόρπιες σκέψεις και στο κεφάλι μου να κοχλάζουν σκατόφατσες, διαστροφικές πολιτικοντεμέκ φάτσες. Αηδιαστικές πληροφορίες από ένα καθεστώς ακινησίας και ηθικού πολέμου.
Οι αριστεροί και οι δεξιοί; Όχι. Πλέον δεν μιλάμε για ιδεολογίες, αγαπητέ μου.

 Μιλάμε για ανθρώπους από τη μία και για ανθρωποποιημένα κατασκευάσματα από την άλλη. Και τώρα, σήμερα θα φανούν ποιοί  είναι με ποιούς. Δεν παίζουμε λέμε! Τα είδαμε τα έργα ξανά. Τις ξέρουμε τις πολλαπλές αυτοκτονίες αυτού του λαού.

Πόση οργή τους έχω θέε μου. Πόσο θα κλαίνε ακόμη οι ψυχές μας; πόσο θα βασανίζονται τα ταλαίπωρα κορμιά από το σωματείο αδίστακτων  γραβατοφορεμένων ορνίων.

Ποιοί είναι ποίοι? Ποιός είναι ο Τζέκηλ και ποιός ο Χάιντ; Δεν με νοιάζει να πιστέψω, δεν με νοιάζει να ανασάνω, θέλω μόνο να φτύσω όσους χόρευαν τον θάνατο μιας χώρας ολόκληρης με τους ασημαντικούς πολιτικάντηδες τους να χτυπούνε παλαμάκια σε έναν άθλιο, κακοπαιγμένο ζορμπά από έναν σωρό διεφθαρμένων επαγγελματιών φονιάδων.

Πόσο ακόμη θα θυσιάζουμε ζωές στο βωμό της απληστίας μας; Πόσο ακόμη θα ανακυκλώνονται τα ταλαιπωρημένα βασανισμένα σώματα;

Παρακολουθώ τις εξελίξεις ώσπου αυτές γίνονται πιό μεγάλες από εμένα με καταβροχθίζουν και το απεχθές τέρας καταφθάνει και ετοιμάζεται να τα θερήσει όλα. Συνειδήσεις ,από αυτές τις λίγες που απέμειναν, ικανές ωστόσο να σε λαβώσουν πανάσχημο τερατούργημα και να  σε συνθλίψουν. Αυτές  ξέρουν την αχίλλειο πτέρνα σου καημμένε και να φοβάσαι.

Τα νεκραναστημμένα κορμιά μας  και οι λέξεις μαστίγια θα είναι εκεί να στοιχειώνουν τα ματαιόδοξα όνειρα σας, τα πλειστηριασμένα μυαλά σας.

Να γίνονται εκείνοι οι δαίμονες που θα κυκλοφορούν τα βράδυα σπίτια σας και θα καίνε τα ατροφικά εγκεφαλικά σας κύτταρα. Εκείνες οι φωνές που ακούτε, θυμίζοντας σας το ανίκανο, κομπλεξικό , στριφνό,τιποτένιο, βρωμερό, μικρό, απαίδευτο, σκατένιο, φασιστικό εγώ σας.

Πού είναι το κάρμα σας και όλες αυτές οι φιλοσοφίες ευ-δαιμονισμένοι bourgeoisie;
Ξυπνήσαμε η ακόμη κοιμόμαστε μπροστά από τις φωτεινές οθόνες μας; εκτεθείτε, γράψτε, μοιραστείτε, μιλήστε πριν μας στερήσουν και το τελευταίο όπλο μας.

Γράφουμε ιστορία ρε! Δεν είναι ώρα για κρυφτό. Και προσοχή στα ύπουλα  συνεταιράκια- νταβατζήδες που κρύβονται πίσω από τις λέξεις, καραδοκούν έτοιμοι να κατασπαράξουν. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα αγαπητέ μου. Δεν είναι. Και ας ήμουν και εγώ  ένας από αυτούς που ανάσαν για λίγο. Τώρα αρχίσανε τα όργανα.

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΌ ΜΑΚΡΥΑ/ ΕΚΛΟΓΈΣ 2015

Σήμερα, καθισμένη σε μια καρέκλα που με ενοχλεί πολύ, που σκίζει το σώμα στα δύο,  σε ένα χώρο που δεν θα επέλεγα ποτέ να εργαστώ. Συμβιβασμένη με  μια ψεύτικη ασφάλεια. Εκεί που δεν μπορείς να χτίσεις όνειρα.

Όλως παραδόξως αυτό έτυχε να είναι για μένα το μέρος που μου επέτρεψε με έναν μισθό χιλίων ευρώ να υπάρξω, να κάνω φίλους και να γνωρίσω ανθρώπους μοναδικούς. Να μην σκέφτομαι να πιω έναν καφέ και μία μπύρα. Να ζήσω έστω και με αυτά τα 1000 ευρώ. Να γίνω δυνατή για να μπορώ να αμφισβητήσω  ξανά την ασφάλεια αυτή και να ψάξω  κάτι καλύτερο, φυσικά πάλι μακρύα από την Ελλάδα. Να βιώσω στιγμές μακρύα από μία χώρα που πίστεψα και εκείνη με πρόδωσε.Μου πουλούσε φρου φρου και αρώματα και φρούδες ελπίδες σε πανεπιστημιακά πηγαδάκια. Μου υποσχέθηκε πως αν κάνω σπουδές στα εξωτερικά θα γυρίσω φτασμένη και όλες οι πόρτες θα είναι διάπλατα ανοιχτές.Παραήταν ανοιχτές όμως και έμπαζε.Μια κοινωνία καμμένη και θρεμμένη από της ίδιες τις στάχτες.Στην πορεία άνοιγαν τα μάτια μου, τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πιό καθαρά. Λίγο  η απόσταση και οι άνθρωποι που έρχονταν στη ζωή μου, λίγο οι σπουδές, οι συναναστροφές, η καλή ζωή, τα όνειρα που πραγματοποιούνταν και όσα ματαιώνονταν. Στην Eλλάδα δεν ξέρω πως ζούνε οι φίλοι μου. Πώς κάνουνε οικογένειες, πώς, πώς. Πώς είναι η καθημερινότητά τους. Εκείνο όμως που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση είναι πως μετά από μια συνάντηση συμμαθητών μετά από 10 ολόκληρα χρόνια, σχεδόν οι περισσότεροι στην ερώτηση «πείτε βρε παιδιά τα νέα σας» η απάντηση ήταν « τα ίδια». Πώς είναι δυνατόν, αναρωτιόμουν.Από μακρυά παρακολουθώ τις εξελίξεις. Εξελίξεις που φτάνουν σαν έναν αιχμηρό μαχαίρι στην καρδιά. Μια καρδιά φορτισμένη με τόσες ελληνικές εικόνες από παιδί. Με όλα αυτά τα όμορφα τα ιδιαίτερα ενός πληγωμένου λαού αλλά και ενός λαού που στα δύσκολα κατατρέχει σε ένα μεγάλο κομμάτι του στους μεσαιωνικούς παλιμπαιδισμούς.Στον αναχρονισμό και τους λαικισμούς.Η Ελλάδα όμως δεν είναι μόνο οι ειδήσεις σας. Συγχρόνως έχω μία άρνηση. Σαν να μην υπάρχει. Σαν να μην υπήρξε ποτέ. Και τί έγινε, λέω. Πόσα ψέμματα ακόμη;Κάπου εκεί λοιπόν,μακρύα, υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα, μια πραγματικότητα σκόρπια στα πέρατα της Eυρώπης και του κόσμου. Για την Ελλάδα ένας άλλος κόσμος που είναι στο mute. Σε αργή κίνηση. «Καλύτερα να μην τους ξέρουμε όλους αυτούς. Φύγανε έξω στα δύσκολα και το παίζουνε μάγκες». Σαν να το έχω ξαναδεί το έργο. Σαν να το έχω ξαναδιαβάσει. Ίσως για πολλούς όταν φύγαμε να ήταν ένα καπρίτσιο. Να ήταν της μοδός. Να θέλαμε να δοκιμάσουμε, να γνωρίσουμε, να ξεστραβωθούμε. Να ανοίξουμε τα μάτια μας. Και καλά κάναμε. Αγαπήσαμε νέους τόπους, ερωτευτήκαμε. Πολιτικοποιηθήκαμε από μακρύα. χωρίς πλύσεις εγκεφάλου καλά μεθοδευμένες.
 Έπειτα να θελήσαμε να γυρίσουμε και να φέρουμε νέο αέρα σε αυτόν τον ψόφιο τόπο. Δεν μας αφήσατε.Δεν μας αφήνετε. Πολλές φορές σκέφτηκα να επιστρέψω, κάθε βράδυ ξυπνάμε με αυτή τη νοσταλγία και με ένα όνειρο ενός τόπου που μπορεί κάποια στιγμή να μεγαλώσει, να ωριμάσει κάποτε.. κάποτε.. και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.Αυτό το όνειρο όταν κοιμάμαι, όταν ξυπνάω και κάθε φορά που βρίσκομαι με τους αγαπημένους φίλους στα πέρατα της Ευρώπης.Ποιός μας έκλεψε αυτήν την επιλογή του να γυρίσουμε στην χώρα μας;Μια χώρα που επιτρέπει αυτή τη στιγμή την ανάδυση του ναζισμού και φασιστικών στοιχείων χωρίς να αναρωτιέται πόσα από τα δικά της παιδιά έχουν καταφέρει μια αξιοπρεπή ζωή σε άλλες χώρες του κόσμου, κερδίζοντας σεβασμό, αποδοχή και μια ζωή ίση με τους πολίτες του τόπου που τους φιλοξενεί. Πού είναι αυτά τα παιδιά σας δεν νομίζω να το έχετε αναρωτηθεί. Γιατί ακόμη και αν κάποια μέρα φερόντουσαν αντίστοιχα κάποιοι κάπου εξώ καρφάκι δεν θα σας καιγόταν. Μόνο το τομαράκι σας όμως. Το σπιτάκι μας και τον πενιχρό μισθό μας να φυλάξουμε μην μας τον πάρουνε οι ξένοι. Μεσαίωνας.Μια χώρα που φοβάται την αριστερά; Δεν θέλω να πιστέψω. Βεβαία μπορεί και να την φοβάται γιατί έχει χάσει την πίστη του και όχι άδικα. Ένας τόπος που φοβάται, ή μάλλον καλύτερα αδιαφορεί,  να διεκδικήσει τα παιδιά της πίσω. Να τους αποδείξει ότι δεν είναι έτσι. Γιατί να επιτρέπουμε όλο αυτό το αιώνιο παιχνίδι; Θεωρώ απαραίτητη εργασία για κάθε Έλληνα πολίτη που σέβεται τον εαυτό του, πριν ψηφίσει να δει τα εξής δύο ντοκυμαντέρ, ΑΓΟΡΑ του Αυγερόπουλου και Φασισμός του Χατζηστεφάνου.
Ευτυχώς που ακόμη υπάρχουν αληθινοί διανοούμενοι. Όλοι πριν βάλετε το χεράκι στη κάλπη να κάνετε ένα ραντεβού με τον εαυτό σας και να αναλογιστείτε. Θα κλείσω με μια ευχή που πιστεύω εκπροσωπεί ένα μεγάλο κομμάτι των φίλων μου στο εξωτερικό. Όσο και αν ποτέ μου δεν πίστεψα στις κυβερνήσεις, εύχομαι από αύριο την έναρξη μιας αριστερής τάξης πραγμάτων και νοοτροπιών (και ας μην ταυτιστεί αυτό με κόμματα) , που ίσως να έχει να κάνει πιο πολύ με μεμονωμένα άτομα,που θα προασπίσουν την δημοκρατία και  θα προσπαθήσουν να διαμορφώσουνε ένα σκηνικό γεμάτο ελπίδα και  προοπτικές, που θα επουλώσει κάποιες πληγές και θα  κερδίσει την εμπιστοσύνη μας, σιγά σιγά, έτσι ώστε  η Ελλάδα να ξαναγίνει επιλογή για εμάς. Μια επιλογή για την οποία δεν θα μετανοιώσουμε.

ΤΑ ΚΟΡΟΙΔΑ

Σήμερα θα γράψω, είπα και άρχισα. Χωρίς να ξέρω γιατί. Είναι που διαβάζω και αυτό το βιβλίο για την Γκεστάλτ (καταπιάστηκα και πάλι, μπας και θυμηθώ τι σπούδασα.)
Η Γκεστάλτ λοιπόν μας λέει ότι αυτό που συμβαίνει τώρα, στο σήμερα,
είναι και αυτό που έχουμε, η πραγματικότητά μας. Ότι δεν υπάρχει παρελθόν  μέλλον κτλ.

Καλές οι θεωρίες αλλά προτιμώ  να τις συνδυάζω  με το σήμερα για να προσγειώνομαι λίγο και να μην καταντώ σαν ορισμένους ονειροπαρμένους, φαντασμένους διανοούμενους που περιφέρονται ναρκισσιστικά  φορώντας για κασκόλ τις θεωρίες τους. Και μετά τί ; Να πάμε σε κάνα πάρτυ να πάρουμε κανένα ναρκωτικό να πιούμε τα ουίσκια μας και να πούμε εξυπνάδες με τους τριγύρω μας. Μπορεί και ναι και όχι, και  γιατί όχι; και τί με μέλλει εμένα δηλαδή; Και όλα τα ερωτήματα έρχονται το ένα μετά το άλλο, και δη μετά την επιστροφή από Ελλάδα.

Κάθε φορά μοιάζει διαφορετική όμως δεν ξέρω πλέον αν έχει να κάνει με εμένα ή την απόσταση, τον τρόπο ζωής μου μακρύα από εκεί ή το πως βλέπω πλέον τα πράγματα γύρω μου.

Έφτασα μέρες γιορτίνες και συνάντησα κόσμο. Λίγο και αγαπημένο αυτή την φορά. Λίγες κουβέντες και όχι φλυαρίες. Οι σκέψεις πολλές, οι μέρες λίγες. Είχα λοιπόν το ακόλουθο τουρλού στο μυαλό μου.

Εκεί που πιστεύεις ότι μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα και νομίζεις ότι η απόσταση σου δίνει πλεονέκτημα να είσαι αντικειμενικός παρατηρητής έρχεται το συναίσθημα και εκεί όλα πάλι μπερδεύονται. Είσαι εσύ, ο Έλληνας του εξωτερικού που σου λείπει η Ελλάδα, αλλά γιατί;
για τα σουβλάκια, τις ταβέρνες με τα ρεμπέτικα και τα πανηγύρια,και φυσικά τα ελληνικά νησιά. Και έπειτα τα κάνεις και αυτά και όταν όλα αυτά τελειώσουν δεν ταυτίζεσαι με πολλά από όσα βλέπεις γύρω σου. Οι άνθρωποι μιλάνε γύρω σου και πολλά σου ακούγονται ξένα. Και μέτα σου λένε οι άλλοι , "καλά χαλάρωσε" δεν λείπεις και 20 χρόνια. Και γελάς γιατί λες ναι έτσι είναι και δεν θα μπεις στο κόπο καν να εξηγήσεις ότι σήμερα τα 6 χρόνια είναι σαν 20. Τα δεδομένα δεν είναι τα ίδια όπως όταν οι γιαγιάδες μας πήγανε στη Γερμανία για δουλειά. Και μετά ενώ μόλις έχεις σκεφτεί αυτό δίνεις πάλι μια σφαλιάρα στον εαυτό σου και λες "σκάσε και δες  καθαρά ότι μάλλον παίζει να μην έχει και μεγάλη διαφορά η γιαγιά σου στη Γερμανία πριν χρόνια με τους Έλληνες που τρέχουν σήμερα  στα Βερόλινα.


Θέλεις να δεις την πραγματικότητα όσο πιο αμερόληπτα γίνεται αλλά μετά σου έρχονται στο νου όλα όσα θέλεις να κάνεις στην πόλη σου και απλά δεν μπορείς, δεν έχεις την επιλογή. Μετά πάλι σκέφτεσαι, "και πού ξέρείς; προσπάθησες για να το ξέρεις;

Βέβαια απ΄όλα έχει ο μπαχξές. Άνθρωποι που μιζεριάζουν, άλλοι που δείχνουν πικρία και κακιούλα για  σένα που έφυγες έξω και άλλοι που είναι ευτυχισμένοι με τα λίγα και βλέπουν την θετική πλευρά των πραγμάτων (ευτυχώς υπάρχουν και αυτοί). Όλοι μου κλάφτηκαν για τον έναν ή άλλο λόγο. Μας πάει εξάλλου αυτό και ξέρουμε να το κάνουνε καλά.
Από την άλλη, γιατί να μη  θεμιτό και αυτό;
Πάνω που πάω να κρίνω κάτι με σταματάει γιατί δεν ξέρω πως είναι γιατί δεν ζω εκεί, και δεν θα μάθω ποτέ για την ώρα.
Έχω στο μυαλό μου την Θεσσαλονίκη όταν ήμουν φοιτήτρια και ο κόσμος φάνταζε εναλλακτικός, underground και γεμάτος προτάσεις και επιλογές. Δεν ήταν παρά μια εποχή, μια ιδέα. Μήπως ήμασταν εμείς; Μήπως ανέκαθεν ήταν όλα αφημμένα; Μήπως τελικά και οι εικοσάχρονοι τώρα βιώνουνε παρόμοια την πόλη και εμείς απλά γινόμαστε μεγάλοι και μιλάμε για κρίση και προβλήματα και ξεχνάμε να ζήσουμε και να χορέψουμε και να ανεμελιάσουμε; Μήπως άλλαξαν πολλά από όταν οι γονείς μας ήταν παιδιά; Μήπως και εκείνοι σόμπα δεν εκαίγαν; που λέει και η θεία η Σοφία, "και τώρα σόμπα καίνε". Εντάξει όχι όλοι… αλλά και οι πλούσιοι πάντα πλούσιοι ήταν επομένως δεν μιλάμε  γι΄αυτους.

Αυτό που σίγουρα ξέρει να κάνει ο Έλληνας είναι τις μέρες που πρέπει να σταματάει κάθε παράπονο, ή όχι,  το κάνει και απλά  ξεχυνέται στους δρόμους  για  να ψήσει , να τσικνιστεί και να χορέψει την τελευταία μέρα του έτους.
 Παραμονή Πρωτοχρονιάς το κέντρο της πόλης ήταν ένα τεράστιο κέντρο διασκέδασης με διαφορετικά δωμάτια. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Το χάρηκα για να είμαι ειλικρινής. Ο κόσμος μου φάνηκε πιό πολύς και από ποτέ.
Στο διπλανό τραπέζι κάπου εκεί στη στοά Μοδιάνο, η  γεροντοπαρέα έπινε τα κρασιά της μονορούφι και χόρευε το κοροϊδο του Μάρκου.. και εγώ τραγουδούσα με μεράκι χειροκροτώντας την χορευταρού κυρία που τα έδινε όλα. Η φίλη μου έκανε στροφή  και με κοίταξε με απορία που ήξερα τους στοίχους.. θαρρείς και εγώ από που είμαι; Το ότι αγαπάω την τέκνο δεν σημαίνει ότι θα ξεχάσω και την ελληνική τέκνο του '20!

Εκείνη την ιερή στιγμή η κρίση ήταν κάτι σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Κάτι που απλώς ξορκίζεται με χορούς και μουσική. Στο φτωχό μυαλό μου. Μπορεί να ακούγομαι προκλητική αλλά τί πιό προκλητικό από τα ίδια τα γεγονότα και αρκεί να δεις γύρω σου τι συμβαίνει. Τί συμβαίνει; Η ζωή! Αυτό συμβαίνει και θα συμβαίνει πάντα. Μια ζωή με αντιθέσεις και όλοι αντιλαμβάνονται την κρίση με διαφορετικό τρόπο. Εγώ ψηφίζω αυτούς που χορεύουν.
Οι λέξεις είναι για να παίζουμε και εμένα μ΄αρέσει να παίζω. Να προκαλώ. Να σκέφτομαι αλλά και καμιά φορά να το βουλώνω και απλά να ζω τη στιγμή και ας με λένε….κορόιδο. Γεια σου Μάρκο!

ΦΡΑΟΥΛΕΣ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Έπλυνα τις πρώτες μου φράουλες, τις έπλυνα καλά, προσεκτικά. Να γυαλίζουν. Να είναι ροδοκόκκινες και λαμπερές σαν τα νιάτα μας. Μεγάλες και ζωηρές , έδωσαν χρώμα στο σημερινό δειλά ανοιξιάτικο απόγευμα.

Η άνοιξη είναι εδώ. Μου το είπανε τα φυτά μου σου λέω. Και ο καιρός και η μυρωδιά στον αέρα. Είναι από αυτά τα απογεύματα που ο χειμώνας κάνει τα γινάτια του στην άνοιξη και τις βάζει τρικλοποδιές. Παίζουν κρυφτό σαν δυο ερωτευμένοι. Και τα πουλιά το λένε με το απαλό τους τραγούδι. Και το ότι άνοιξα τα παράθυρα μου και ακούμπησα στο περβάζι για να σου γράψω. Και το οτι δεν άνοιξα τον υπολογιστή γιατί προτίμησα τα μηνύματα του αερά. Δεν αποτυπώνονται στο χαρτί απλά βιώνονται. Το απόγευμα αυτό μοιάζει με χαρμολύπη. Το τέλος και αποχωρισμός μαζί με μια αρχή και τελικά  η μεταμόρφωση. Ο τελευταίος χορός και ένα νέο ξεκίνημα.

Εχώ εδώ και ώρες την αίσθηση ότι το πάει για βροχή. Αλλά τελικά είναι τα τερτίπια..

Αεράκι γνώριμο, δροσιά απογευματινή για να ρίχνεις το ζακετάκι στους ώμους σου, να ξαπλώνεις με τον αγαπημένο σου σε μια παραλία από αυτές που αγαπήσαμε. Να τρως τα τελευταία παγωτά που δεν λιώνουν και τα κρατάς με τα χέρια παγωμένα.

Αυτό το αεράκι με γυρίζει σε εκείνα τα χρόνια που μύριζα τα λουλούδια στον κήπο της μαμάς. Τα απογεύματα που πήγαινα στο φροντηστήριο αγγλικών και έτρεμα από έρωτα και  έφευγε η γη κάτω από τα πόδια μου μολίς έβλεπα τον Βασιλάκη.

Ίδια μυρωδιά, ίδιος αέρας. Ερωτευμένη πάλι , μα όχι το ίδιο. Δεν τρέμω πια. Δεν κοκκινίζω το ίδιο. Μπορώ όμως να βρίσκω ξανά εκείνο το παιδί που μιλάει και με επισκέπτεται κάτι ανοιξιάτικα απογεύματα σαν το σημερινό. Έρχεται με τυλίγει και με φέρνει κοντά σου.  Κοντά σε εκείνους μου αγαπάμε. Θα σε πήγαινα στη Barceloneta σήμερα και θα σε βολτάριζα. Θα πέρναμε παγωτό χωνάκι , από εκείνα τα λαχταριστά και θα μιλούσαμε για τη ζωή. Γι αυτήν που πλάθουμε και που μας πλάθει. Θα σου πιανα το χέρι και θα σου μάζευα ψηλά τα μαλλιά σαν την Σταλίτσα. Θα γινόμασταν εκείνα τα μικρά κοριτσάκια που τρέχαμε στις γειτονιές και ονειρευόμασταν την ζωή που έχουμε. Είμαι σίγουρη.

                        

Θυμάμαι που ίδρωνα από τα κυνηγητά και έπειτα μαζευόμασταν στο μπαλκόνι της θείας Ελένης και ακούγαμε τα κουτσομπολιά των γιαγιάδων και τους τελειώναμε τα κουλουράκια , χειροποιήτα τότε.  Άλλοτε διαβάζαμε βιβλία και περιοδικά στα μπαλκόνια, ώσπου αρχίσαμε να μιλάμε για αγόρια και μας τσιμπούσανε τα κουνούπια καθώς σουρούπωνε, μα τίποτα δεν μας ενοχλούσε. Εκείνα τα απογεύματα που η γειτονιά ήταν ο κόσμος.

Βραδυάζει. Ώρα να πάει ο καθένας σπίτι του. Πρέπει να κλείσουμε τα παράθυρα γιατί βγήκε ψύχρα και σκοτείνιασε. « κάτσε να σε πάω μέχρι το σπίτι σου να σε δώ να μπαίνεις μέσα» όπως μου λέγε η θεία η Ζωή. «Να σε δω να μπαίνεις!» και έτρεχα να μπω νιώθωντας τη νυχτερινή ψύχρα και ελαφρώς ιδρωμένη, με ψιλό βήχα και τα κρυφά γκούχου γκούχου από τα πρώτα παγωτά. ...Αύριο πάλι..

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΡΑΥΓΗ ΤΟΥ 2012

Tο ταξίδι στην χώρα του ποτέ. Του κάποτε.

Κράτησε μόνο 10 μέρες.

Αρκετές για να συνειδητοποίησω ξανά γιατί έφυγα,γιατί λείπω ακόμη  και την σχετικότητα ετων λέξεων  όπως καταγωγή,πατρίδα,έθνος, εθνική συνείηδηση. Για πρώτη φορά ένιωσα να κυλάει στο αίμα μου το απώγειο του μεταμοντέρνου ανθρώπου του Γκέργκεν.

Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς εθνική ταυτότητα. Δεν ξέρω αν με εκφράζει κάτι ελληνικό στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Η συνοικία που μεγάλωσα έμοιαζε ολότελα ξένη. Ο αέρας που ανέπνεα έντονα μολυσμένος και έιχα ξεχάσει πόσο.

Το τοπίο , μία κατάσταση προπολεμική -μεταπολεμική με ανθρώπους που έχουν μια πατάτα στο μυαλό από την πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ και μονίμως φοβισμένους.

Δεν το κρίνω, για να μη παρεξηγηθώ και καταλαβαίνω πολλούς από αυτούς.

Με θεωρώ από τους τυχερούς παρόλαυτα γιατι **********

Την πρώτη μέρα με προστάτεψα,

την δεύτερη επίσης.

Την τρίτη μέρα έκαναν την εμφάνιση τους στους δρόμους της πόλης πορείες ανθρώπων με κουρασμένο βλέμμα,μαύρα ρούχα (πολύ σκούρα ντυσίματα ομολογουμένως) με φόντο πολλά κλειστά καταστήματα.

Τα μπαρ ναι, είναι γεμάτα αλλά κάτι λείπει. Μάλλον από τις κουβέντες θα είναι...δεν είδα να μιλάει και πολύ ο νέος κόσμος.Λείπει μια ζωντάνια..και πως να μην δεν λείπει.

Όλα αλλαγμένα μετά από δύο χρόνια απουσίας.Αλλά και όλα απελπιστηκά ίδια.

Ίδια ακούνητα. Αυτό λείπει η κίνηση. Η όρεξη. 

Λάσπη ένιωσα και την παρακμή του νεοέλληνα.

Όταν ο φτωχός γίνεται πάμφτωχος στα όρια της εξαθλίωσης και ο νεόπλουτος γίνεται φτωχός.

Όταν τα παιδιά στους δρόμους να ζητιανεύουνε δεκαπλασιάζονται..και ναι εκεί θύμωσα, νευρίασα.

Και όταν απο τις δέκα  λέξεις που ακούς στο λεωφορείο οι 9 είναι μισθός, περικοπές και που θα πάει αυτό το χάλι. Εγώ τους ψηφίσα , εγώ όχι..και πάει λέγοντας.

Βαρέθηκα σε αυτή την χωρά να φταίνε για όλα οι άλλοι και ξαφνικά να ξεχνάνε όλοι τις ευθύνες μιας 20ετίας.Γιατί ο καθένας από εμάς έχουμε ευθύνες για την μιζέρια μας και την κατάντια μας. Βαρέθηκα να ακούω την γκρίνια και το αγανάκτισμα του καθενός από τον καναπέ του. 

Χάρηκα όμως γιατί μισοφέγγει μια κρίση άλλη,διαφορετική. 

Υποβόσκει και μέρα με τη μέρα αποκαλύπτεται ακόμη πιο πολύ. Ακόμη και αν δυσκολεύτηκα να την ξεχωρίσω κατάφερα να την δω.

Η κρίση συνειδήσεων. Η αναθεώρηση από όλους από τον πιό μικρό μέχρι τον πιο ηλικιωμένο.Αξίες που αμφισβητούνται και αυτοκριτική. Ίσως απλά είναι μόνο κουβέντες αλλά ίσως και όχι.

Και μην γυρίσεις Έλληνα περήφανε για την αρχαιότητα σου να με κατηγορήσεις που έφυγα και είμαι μακρυά γιατί ακόμη σε κουβαλάω στην πλάτη μου. 

Ακόμη με επηρεάζεις και ακόμη σε συμπονώ.

Ακόμη σου θυμώνω που δεν μπόρεσα να προσφέρω σε εσένα τις γνώσεις μου και με έδιωξες.

και τι σου ζήτησα? Τα αυτονόητα.

Αλλά να θα μου πεις και εσύ το ίδιο κάνεις κατηγορείς τους άλλους.

Ναι , γιατί κάποιον πρέπει να κατηγορήσω.

Γιατί δεν μου  κόλλησες ποτέ ένσυμα  και για καλή μου τύχη βγήκα από την χώρα (επειδή πρόλαβα) και είδα πως είναι να μην σε αντιμετωπίζουνε σαν αλλοδαπό αλλά να σε αφομοιώνουν και να σε σέβονται.

Είδα πως δεν είμαστε τόσο μοναδικοί, φιλόξενοι και ευγενικοί όπως μόνοι μας λέμε στους εαυτούς μας.

Συγνώμη για την οργή μου. 

Αλλά η διαδρομή μου για το αεροδρόμιο της Αθήνας στο μετρο με εκανε να θυμηθώ την αρχικη μου διαπιστωση. 

Γιατι πια δεν θέλω να βρίσκομαι διπλα σας, μαζι σας.

Με έκανε να αντικρίσω κατάματα την ελληνική σημερινή πραγματικότητα σε μικρογραφία.

Κουβέντες άσκοπες, μεμψιμοιρία, σκοτεινές στενόχωρες φιγούρες, αγχωμένες, φτώχεια και φόβος ανησυχία.'Ολες οι κουβέντες είναι μία μόνιμη σύγκριση για το ποιός είναι πιο φτωχός από τον άλλον.

Και ακόμη πιο ε΄ντονα όταν στο αεροδρόμιο βρέθηκαμε μάρτυρες σε μία πλέον τυπική εκδήλωση ρατσισμού από τις ελληνικές αρχές που δεν επετρεψαν σε σύριους φοιτητές να επιβιβαστούν λίγο πριν την πτήση  γιατί είχαν υποψίες   ότι ειχαν πλαστά διαβητήρια..

Οταν ο ρατσισμός και η ξενοφοβία κάνουν ακόμη  πάρτυ εγώ συγνώμη κύριε Έλληνα αλλά δεν θα παρευρεθώ

.

Κάλα να περάσεις και όταν έχεις να μου δώσεις μια απάντηση σε όλο αυτό και είσαι έτοιμος να με υποδεχτείς με τις "αναρχικές" μου σκέψεις ευχαρίστως να σου μιλήσω και να σε βοηθήσω.

Ως τότε μη με ενοχλείς. Και πιστεύω ότι εκπροσωπώ μια μεγάλη μερίδα νέων ανθρώπων.

Είμαι χαρούμενη όμως και αυτή την χαρά δεν θα μου την πάρετε.

Γιατί ακόμη είδα ότι υπάρχουν άνθρωποι που παρά τις δυσκολίες δεν μεμψιμοιρούν.

Είδα χαμόγελα και αγάπη.

Και όλοι αυτοί νέοι άνθρωποι που παρότι τους πετσοκόψατε το μέλλον ακόμη ονειρεύονται και βλέπουν τα θετικά της ζωής και κάνουν οικόγενειες και χαίρονται τις μικρές απολαύσεις της ζωής απλά και με τα λίγα που κερδίζουν.

Μπορεί να είναι λίγοι αλλά υπάρχουν.

Έχουν βλέμμα κριτικό και δυνατό.

Με προστάτεψαν τις πρώτες μέρες και τους ευχαριστώ γιατί τα κατάφεραν αρκετά.

Τους θαυμάζω που ακόμη είναι εκεί και προσπαθούν.

Τους λέω ευχαριστώ.

Καλά Χριστούγεννα και καλή Χρονιά, και ελπίζω  πεφωτισμένη. Με νέες σκέψεις και ανανεωμένες συνειδήσεις.

CRISIS ¿QUÉ CRISIS? (VERSIÓN CASTELLANA)

Debo admitir que estos días no estuve muy inspirada. Epoca seca para brujas, poetas 

y escritores. Pero si que tenía muchos sentimientos...y ambiguos.Por suerte, aún los tengo. 

Me considero de las personas que afortunadamente han encontrado su segunda familia después  de la natural.

Me rodeo de personas humanas. Llenas de vida. En griego la etimología de la palabra ser humano (άνθρωπος- ánzropos) que es una palabra compuesta, significa: mirar hacia arriba. 


Ultímamente, me estoy fijando en seres humanos que cuestionan la etimología anterior. Personas miserables, oscuras, con una inclinación corporal hacia adelante, el pecho escondido y sus cabezas hacia abajo. Pequeños cuasimodos pero sobre todo gente con sus bocas cerradas y los cuerpos rígidos. 

En cada momento se habla de la crisis financiera, pero lo que veo realmente es una crisis emocional y existencial, quizás la más fuerte en la historia de la humanidad. Crisis psicológica y crisis de ideas y de valores personales. No hablamos más entre nosotros de forma física. Tenemos miedo del contacto físico. De profundizar. No decimos a las personas que tenemos a nuestro lado que les queremos y si lo hacemos nos cuesta la vida. 
A parte de todo eso, nos dicen ...¡SOPA! La nueva ley contra la piratería en internet...¿¿¿Qué???? ¡Exacto! Justo en el espacio, aunque virtual, donde el ser humano puede expresarse y compartir de forma libre y espontánea sentimientos y pensamientos, sin que la distancia física sea un factor delimitador. Puede viajar mentalmente y llegar a conocer personas y vivenciar experiencias únicas. Sentirse al final parte del organismo global. 


De todos modos, sigo escribiendo, expresándome, compartiendo virtualmente, pero sobre todo físicamente mis emociones con las personas que tengo en mi vida. Sigo diciéndoles cuanto les quiero. Nada y nadie es por dado. 


Sin duda, los hechos cambian sólo mirando hacia arriba pero también a nuestro lado. Seguro no hacia abajo ni en nuestros bolsillos, a no ser que hayamos perdido algo.


Este año va a ser distinto. No sé si llega el fin del mundo, pero el fin del submundo éste ya se está empezando. Y así cierro , porque creo que la escatología y los textos pesimistas nos sobran.


Que respiremos pocos minutos cada día tranquilamente, mirando hacia el cielo, dando las gracias a nuestros mismos, por estar un día más. No es dificil y ayuda. 

ΔΕΙΞΕ ΜΟΥ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΣΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ

  

What´s going on λοιπόν…. Και έτσι όπως αναρωτιόμουν μια ολόκληρη εβδομάδα «What´s going on?» η απάντηση ήρθε από μόνη της. Για την ακρίβεια είναι μπροστά στα μάτια μου. Και να ήθελα δηλαδή δεν θα μπορούσα να μην την δώ. Όλοι γύρω μου προβληματισμένοι για τις σχέσεις.  Είτε ετεροφυλόφυλοι είτε ομοφυλόφυλοι..Kλαίγονται και αναρωτιούνται...Mα γιατί; Καλώς ή κακώς οι σχέσεις είναι πόλεμος. Αλλά όχι με τον άλλον. Κυρίως με τον εαυτό μας. Όσο πιο πολύ ο άλλος μας φέρνει αντιμέτωπο με τις βαθύτερες αλήθειες μας και φόβους μας τόσο πιο πολλές οι συγκρούσεις και τα προβλήματα.

Το θέμα είναι φορές που μας φτάνει στο αμήν και το ρίχνουμε στην τρελή, άλλες πάλι που μας κάνει παρανοικούς, ζηλιάρηδες, εγωκεντρικούς, χαοτικούς, μίζερους, drama queens και δε συμμαζεύεται... Με ένα λεξιλόγιο πάμπλουτο να μας μπερδεύει ακόμη πιο πολύ, εγκλωβίζοντας μας σε ένα ατέρμονο παίχνιδι λέξεων ,όπου  τελικά κανείς δεν ακούει το τι λέει ο άλλος.

Τι φταίει; Δε νομίζω πως από την εποχή των παππούδων μας έχει αλλάξει αυτό το αλλαλούμ. Εκείνο που σίγουρα διαφέρει είναι η μορφή και το περιβάλλον της ασυννενοησίας. Σχέσεις fast food επιτάσσει η νέα τάξη πραγμάτων. Τρώμε γρήγορα, παράγουμε γρήγορα, αλλάζουμε διαρκώς τόπους και η μόνη σταθερή αξία είναι η αστάθεια. Βαριόμαστε εύκολα και πού καιρός για σχέσεις. Πριν καλά καλά ξεκινήσει κάτι έχει τελειώσει. Μας πιάνει απληστία και θέλουμε να «κατασπαράξουμε» όσο περισσότερους/ ες γίνεται.

Πού χρόνος για κατανόηση, υπομονή και ειλίκρινεια. Αυτά είναι για τους παλαιομοδίτες. Νέοι άντρες και γυναίκες εγκλωβισμένοι στα πατερναλιστικά πρότυπα και στερεότυπα μιας κοινωνίας που σκοτώνει καθημερινά την αγάπη και τον έρωτα.

Άνδρες που ελκύονται από δυναμικές γυναίκες με ισχυρή προσωπικότητα, κάτι που στην πορεία δεν το αντέχουν και τρέμουν μπροστά στην ανέλιξή της. Η κτητικότητα είναι ο θανάσιμος εχθρός μας που δύσκολα αλλάζει. Η γυναίκα που απολαμβάνει έντονα τη ζωή, όπως ακριβώς ένας άντρας της αντίστοιχης ιδιοσυγκρασίας, συνεχίζει να φέρει την ταμπέλα της «εύκολης», «τρελής», «ελάχιστα σοβαρής». Η αντίστοιχη πουτάνα των παλαιότερων εποχών συχνά και των δικών μας...Καθότι όμως θέλουμε να θεωρούμαστε προοδευτικοί αλλάζουμε τις λέξεις ενώ τις συμπεριφορές δεν τις αγγίζουμε καν.

Μας αρέσουν οι αλήθειες και οι ειλικρινείς άνθρωποι μα τελικά δεν τα αντέχουμε και  στην πορεία ο εγωισμός και η εγωκεντρικότητα μας τυφλώνουν.

Δεν βλέπουμε ποιον έχουμε απέναντι μας και πριν καλά καλά τον γνωρίσουμε, νομίζουμε ότι τον ξέρουμε αναπαράγοντας  σχήματα παλαιότερων σχέσεων και εικόνων  απο ταινίες του Ηollywood.

Αντί λοιπόν να κουβεντιάζουμε με τον άνθρωπο που εμείς οι ίδιοι έχουμε επιλέξει τη δεδομένη στιγμή(κάτι που συχνά το ξεχνάμε), συζητάμε τα προβλήματα μας με όλους τους υπόλοιπους φίλους και ειδήμονες και άλλοτε  με κανέναν...Ούτε καν με τον ίδιο μας τον εαυτό, καταδικάζοντας τον  σ’ ένα μαζοχιστικό φαύλο κύκλο.

Κάνουμε σεξ και όχι έρωτα. Αναπαράγουμε ό,τι είδαμε σε ταινίες πορνό και δεν μας ενδιαφέρει τι νιώθει ο άλλος. Αναρωτήθηκες ποτέ ποιός είναι αυτός ο άλλος; Ναι... Αυτός που έχεις απέναντι σου. Είναι ο καθρέφτης σου. Όσο πιο καθαρός, τόσο περισσότερο καθρεφτίζει τα όμορφα σου χαρακτηριστικά αλλά και τα άσχημα... Αυτά που απεχθάνεσαι και απωθείς. Αντί λοιπόν να τον σπάς, να τον γυρνάς ανάποδα ή να τον σκεπάζεις, φρόντισε τον, καθάρισε τον (και δεν εννοώ να τον καθαρισείς με azax!) και προσπάθησε να τον χρησιμοποιήσεις σωστά. Να δεις καλά τις ατέλειες και να τις αγαπήσεις για να μπορέσεις να τις αλλάξεις. Όσο προβάλλουμε τις αδυναμίες και τα σχήματα μας στον άλλον χωρίς να κοιταχτούμε καλά στον καθρέφτη, αυτός μια μέρα θα σπάσει και τότε θα έχουμε χάσει μια μοναδική ευκαιρία να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να αγαπηθούμε αληθινά.