Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΡΑΥΓΗ ΤΟΥ 2012
Κράτησε μόνο 10 μέρες.
Αρκετές για να συνειδητοποίησω ξανά γιατί έφυγα,γιατί λείπω ακόμη και την σχετικότητα ετων λέξεων όπως καταγωγή,πατρίδα,έθνος, εθνική συνείηδηση. Για πρώτη φορά ένιωσα να κυλάει στο αίμα μου το απώγειο του μεταμοντέρνου ανθρώπου του Γκέργκεν.
Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς εθνική ταυτότητα. Δεν ξέρω αν με εκφράζει κάτι ελληνικό στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Η συνοικία που μεγάλωσα έμοιαζε ολότελα ξένη. Ο αέρας που ανέπνεα έντονα μολυσμένος και έιχα ξεχάσει πόσο.
Το τοπίο , μία κατάσταση προπολεμική -μεταπολεμική με ανθρώπους που έχουν μια πατάτα στο μυαλό από την πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ και μονίμως φοβισμένους.
Δεν το κρίνω, για να μη παρεξηγηθώ και καταλαβαίνω πολλούς από αυτούς.
Με θεωρώ από τους τυχερούς παρόλαυτα γιατι **********
Την πρώτη μέρα με προστάτεψα,
την δεύτερη επίσης.
Την τρίτη μέρα έκαναν την εμφάνιση τους στους δρόμους της πόλης πορείες ανθρώπων με κουρασμένο βλέμμα,μαύρα ρούχα (πολύ σκούρα ντυσίματα ομολογουμένως) με φόντο πολλά κλειστά καταστήματα.
Τα μπαρ ναι, είναι γεμάτα αλλά κάτι λείπει. Μάλλον από τις κουβέντες θα είναι...δεν είδα να μιλάει και πολύ ο νέος κόσμος.Λείπει μια ζωντάνια..και πως να μην δεν λείπει.
Όλα αλλαγμένα μετά από δύο χρόνια απουσίας.Αλλά και όλα απελπιστηκά ίδια.
Ίδια ακούνητα. Αυτό λείπει η κίνηση. Η όρεξη.
Λάσπη ένιωσα και την παρακμή του νεοέλληνα.
Όταν ο φτωχός γίνεται πάμφτωχος στα όρια της εξαθλίωσης και ο νεόπλουτος γίνεται φτωχός.
Όταν τα παιδιά στους δρόμους να ζητιανεύουνε δεκαπλασιάζονται..και ναι εκεί θύμωσα, νευρίασα.
Και όταν απο τις δέκα λέξεις που ακούς στο λεωφορείο οι 9 είναι μισθός, περικοπές και που θα πάει αυτό το χάλι. Εγώ τους ψηφίσα , εγώ όχι..και πάει λέγοντας.
Βαρέθηκα σε αυτή την χωρά να φταίνε για όλα οι άλλοι και ξαφνικά να ξεχνάνε όλοι τις ευθύνες μιας 20ετίας.Γιατί ο καθένας από εμάς έχουμε ευθύνες για την μιζέρια μας και την κατάντια μας. Βαρέθηκα να ακούω την γκρίνια και το αγανάκτισμα του καθενός από τον καναπέ του.
Χάρηκα όμως γιατί μισοφέγγει μια κρίση άλλη,διαφορετική.
Υποβόσκει και μέρα με τη μέρα αποκαλύπτεται ακόμη πιο πολύ. Ακόμη και αν δυσκολεύτηκα να την ξεχωρίσω κατάφερα να την δω.
Η κρίση συνειδήσεων. Η αναθεώρηση από όλους από τον πιό μικρό μέχρι τον πιο ηλικιωμένο.Αξίες που αμφισβητούνται και αυτοκριτική. Ίσως απλά είναι μόνο κουβέντες αλλά ίσως και όχι.
Και μην γυρίσεις Έλληνα περήφανε για την αρχαιότητα σου να με κατηγορήσεις που έφυγα και είμαι μακρυά γιατί ακόμη σε κουβαλάω στην πλάτη μου.
Ακόμη με επηρεάζεις και ακόμη σε συμπονώ.
Ακόμη σου θυμώνω που δεν μπόρεσα να προσφέρω σε εσένα τις γνώσεις μου και με έδιωξες.
και τι σου ζήτησα? Τα αυτονόητα.
Αλλά να θα μου πεις και εσύ το ίδιο κάνεις κατηγορείς τους άλλους.
Ναι , γιατί κάποιον πρέπει να κατηγορήσω.
Γιατί δεν μου κόλλησες ποτέ ένσυμα και για καλή μου τύχη βγήκα από την χώρα (επειδή πρόλαβα) και είδα πως είναι να μην σε αντιμετωπίζουνε σαν αλλοδαπό αλλά να σε αφομοιώνουν και να σε σέβονται.
Είδα πως δεν είμαστε τόσο μοναδικοί, φιλόξενοι και ευγενικοί όπως μόνοι μας λέμε στους εαυτούς μας.
Συγνώμη για την οργή μου.
Αλλά η διαδρομή μου για το αεροδρόμιο της Αθήνας στο μετρο με εκανε να θυμηθώ την αρχικη μου διαπιστωση.
Γιατι πια δεν θέλω να βρίσκομαι διπλα σας, μαζι σας.
Με έκανε να αντικρίσω κατάματα την ελληνική σημερινή πραγματικότητα σε μικρογραφία.
Κουβέντες άσκοπες, μεμψιμοιρία, σκοτεινές στενόχωρες φιγούρες, αγχωμένες, φτώχεια και φόβος ανησυχία.'Ολες οι κουβέντες είναι μία μόνιμη σύγκριση για το ποιός είναι πιο φτωχός από τον άλλον.
Και ακόμη πιο ε΄ντονα όταν στο αεροδρόμιο βρέθηκαμε μάρτυρες σε μία πλέον τυπική εκδήλωση ρατσισμού από τις ελληνικές αρχές που δεν επετρεψαν σε σύριους φοιτητές να επιβιβαστούν λίγο πριν την πτήση γιατί είχαν υποψίες ότι ειχαν πλαστά διαβητήρια..
Οταν ο ρατσισμός και η ξενοφοβία κάνουν ακόμη πάρτυ εγώ συγνώμη κύριε Έλληνα αλλά δεν θα παρευρεθώ
.
Κάλα να περάσεις και όταν έχεις να μου δώσεις μια απάντηση σε όλο αυτό και είσαι έτοιμος να με υποδεχτείς με τις "αναρχικές" μου σκέψεις ευχαρίστως να σου μιλήσω και να σε βοηθήσω.
Ως τότε μη με ενοχλείς. Και πιστεύω ότι εκπροσωπώ μια μεγάλη μερίδα νέων ανθρώπων.
Είμαι χαρούμενη όμως και αυτή την χαρά δεν θα μου την πάρετε.
Γιατί ακόμη είδα ότι υπάρχουν άνθρωποι που παρά τις δυσκολίες δεν μεμψιμοιρούν.
Είδα χαμόγελα και αγάπη.
Και όλοι αυτοί νέοι άνθρωποι που παρότι τους πετσοκόψατε το μέλλον ακόμη ονειρεύονται και βλέπουν τα θετικά της ζωής και κάνουν οικόγενειες και χαίρονται τις μικρές απολαύσεις της ζωής απλά και με τα λίγα που κερδίζουν.
Μπορεί να είναι λίγοι αλλά υπάρχουν.
Έχουν βλέμμα κριτικό και δυνατό.
Με προστάτεψαν τις πρώτες μέρες και τους ευχαριστώ γιατί τα κατάφεραν αρκετά.
Τους θαυμάζω που ακόμη είναι εκεί και προσπαθούν.
Τους λέω ευχαριστώ.
Καλά Χριστούγεννα και καλή Χρονιά, και ελπίζω πεφωτισμένη. Με νέες σκέψεις και ανανεωμένες συνειδήσεις.
