Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΌ ΜΑΚΡΥΑ/ ΕΚΛΟΓΈΣ 2015





Σήμερα, καθισμένη σε μια καρέκλα που με ενοχλεί πολύ, που σκίζει το σώμα στα δύο,  σε ένα χώρο που δεν θα επέλεγα ποτέ να εργαστώ. Συμβιβασμένη με  μια ψεύτικη ασφάλεια. Εκεί που δεν μπορείς να χτίσεις όνειρα.
Όλως παραδόξως αυτό έτυχε να είναι για μένα το μέρος που μου επέτρεψε με έναν μισθό χιλίων ευρώ να υπάρξω, να κάνω φίλους και να γνωρίσω ανθρώπους μοναδικούς. Να μην σκέφτομαι να πιω έναν καφέ και μία μπύρα. Να ζήσω έστω και με αυτά τα 1000 ευρώ. Να γίνω δυνατή για να μπορώ να αμφισβητήσω  ξανά την ασφάλεια αυτή και να ψάξω  κάτι καλύτερο, φυσικά πάλι μακρύα από την Ελλάδα. Να βιώσω στιγμές μακρύα από μία χώρα που πίστεψα και εκείνη με πρόδωσε.Μου πουλούσε φρου φρου και αρώματα και φρούδες ελπίδες σε πανεπιστημιακά πηγαδάκια. Μου υποσχέθηκε πως αν κάνω σπουδές στα εξωτερικά θα γυρίσω φτασμένη και όλες οι πόρτες θα είναι διάπλατα ανοιχτές.Παραήταν ανοιχτές όμως και έμπαζε.Μια κοινωνία καμμένη και θρεμμένη από της ίδιες τις στάχτες.Στην πορεία άνοιγαν τα μάτια μου, τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πιό καθαρά. Λίγο  η απόσταση και οι άνθρωποι που έρχονταν στη ζωή μου, λίγο οι σπουδές, οι συναναστροφές, η καλή ζωή, τα όνειρα που πραγματοποιούνταν και όσα ματαιώνονταν. Στην Eλλάδα δεν ξέρω πως ζούνε οι φίλοι μου. Πώς κάνουνε οικογένειες, πώς, πώς. Πώς είναι η καθημερινότητά τους. Εκείνο όμως που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση είναι πως μετά από μια συνάντηση συμμαθητών μετά από 10 ολόκληρα χρόνια, σχεδόν οι περισσότεροι στην ερώτηση «πείτε βρε παιδιά τα νέα σας» η απάντηση ήταν « τα ίδια». Πώς είναι δυνατόν, αναρωτιόμουν.Από μακρυά παρακολουθώ τις εξελίξεις. Εξελίξεις που φτάνουν σαν έναν αιχμηρό μαχαίρι στην καρδιά. Μια καρδιά φορτισμένη με τόσες ελληνικές εικόνες από παιδί. Με όλα αυτά τα όμορφα τα ιδιαίτερα ενός πληγωμένου λαού αλλά και ενός λαού που στα δύσκολα κατατρέχει σε ένα μεγάλο κομμάτι του στους μεσαιωνικούς παλιμπαιδισμούς.Στον αναχρονισμό και τους λαικισμούς.Η Ελλάδα όμως δεν είναι μόνο οι ειδήσεις σας. Συγχρόνως έχω μία άρνηση. Σαν να μην υπάρχει. Σαν να μην υπήρξε ποτέ. Και τί έγινε, λέω. Πόσα ψέμματα ακόμη;Κάπου εκεί λοιπόν,μακρύα, υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα, μια πραγματικότητα σκόρπια στα πέρατα της Eυρώπης και του κόσμου. Για την Ελλάδα ένας άλλος κόσμος που είναι στο mute. Σε αργή κίνηση. «Καλύτερα να μην τους ξέρουμε όλους αυτούς. Φύγανε έξω στα δύσκολα και το παίζουνε μάγκες». Σαν να το έχω ξαναδεί το έργο. Σαν να το έχω ξαναδιαβάσει. Ίσως για πολλούς όταν φύγαμε να ήταν ένα καπρίτσιο. Να ήταν της μοδός. Να θέλαμε να δοκιμάσουμε, να γνωρίσουμε, να ξεστραβωθούμε. Να ανοίξουμε τα μάτια μας. Και καλά κάναμε. Αγαπήσαμε νέους τόπους, ερωτευτήκαμε. Πολιτικοποιηθήκαμε από μακρύα. χωρίς πλύσεις εγκεφάλου καλά μεθοδευμένες.
 Έπειτα να θελήσαμε να γυρίσουμε και να φέρουμε νέο αέρα σε αυτόν τον ψόφιο τόπο. Δεν μας αφήσατε.Δεν μας αφήνετε. Πολλές φορές σκέφτηκα να επιστρέψω, κάθε βράδυ ξυπνάμε με αυτή τη νοσταλγία και με ένα όνειρο ενός τόπου που μπορεί κάποια στιγμή να μεγαλώσει, να ωριμάσει κάποτε.. κάποτε.. και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.Αυτό το όνειρο όταν κοιμάμαι, όταν ξυπνάω και κάθε φορά που βρίσκομαι με τους αγαπημένους φίλους στα πέρατα της Ευρώπης.Ποιός μας έκλεψε αυτήν την επιλογή του να γυρίσουμε στην χώρα μας;Μια χώρα που επιτρέπει αυτή τη στιγμή την ανάδυση του ναζισμού και φασιστικών στοιχείων χωρίς να αναρωτιέται πόσα από τα δικά της παιδιά έχουν καταφέρει μια αξιοπρεπή ζωή σε άλλες χώρες του κόσμου, κερδίζοντας σεβασμό, αποδοχή και μια ζωή ίση με τους πολίτες του τόπου που τους φιλοξενεί. Πού είναι αυτά τα παιδιά σας δεν νομίζω να το έχετε αναρωτηθεί. Γιατί ακόμη και αν κάποια μέρα φερόντουσαν αντίστοιχα κάποιοι κάπου εξώ καρφάκι δεν θα σας καιγόταν. Μόνο το τομαράκι σας όμως. Το σπιτάκι μας και τον πενιχρό μισθό μας να φυλάξουμε μην μας τον πάρουνε οι ξένοι. Μεσαίωνας.Μια χώρα που φοβάται την αριστερά; Δεν θέλω να πιστέψω. Βεβαία μπορεί και να την φοβάται γιατί έχει χάσει την πίστη του και όχι άδικα. Ένας τόπος που φοβάται, ή μάλλον καλύτερα αδιαφορεί,  να διεκδικήσει τα παιδιά της πίσω. Να τους αποδείξει ότι δεν είναι έτσι. Γιατί να επιτρέπουμε όλο αυτό το αιώνιο παιχνίδι; Θεωρώ απαραίτητη εργασία για κάθε Έλληνα πολίτη που σέβεται τον εαυτό του, πριν ψηφίσει να δει τα εξής δύο ντοκυμαντέρ, ΑΓΟΡΑ του Αυγερόπουλου και Φασισμός του Χατζηστεφάνου.

Ευτυχώς που ακόμη υπάρχουν αληθινοί διανοούμενοι. Όλοι πριν βάλετε το χεράκι στη κάλπη να κάνετε ένα ραντεβού με τον εαυτό σας και να αναλογιστείτε. Θα κλείσω με μια ευχή που πιστεύω εκπροσωπεί ένα μεγάλο κομμάτι των φίλων μου στο εξωτερικό. Όσο και αν ποτέ μου δεν πίστεψα στις κυβερνήσεις, εύχομαι από αύριο την έναρξη μιας αριστερής τάξης πραγμάτων και νοοτροπιών (και ας μην ταυτιστεί αυτό με κόμματα) , που ίσως να έχει να κάνει πιο πολύ με μεμονωμένα άτομα,που θα προασπίσουν την δημοκρατία και  θα προσπαθήσουν να διαμορφώσουνε ένα σκηνικό γεμάτο ελπίδα και  προοπτικές, που θα επουλώσει κάποιες πληγές και θα  κερδίσει την εμπιστοσύνη μας, σιγά σιγά, έτσι ώστε  η Ελλάδα να ξαναγίνει επιλογή για εμάς. Μια επιλογή για την οποία δεν θα μετανοιώσουμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου