Θεωρία της Loica Νούμερο 5 (αρχίσαμε πάλι...)

'Οταν ο χρόνος κυλάει σ' ένα γραφείο μίζερο, που μόνο στα βιβλία του Κάφκα θα μπορούσες να φανταστείς, και εσύ απλά κοιτάς το ταβάνι.

Πιάσε ένα μολύβι και ένα χαρτί και άρχισε να παρατηρείς εσένα. Ναι, ναι καλά άκουσες. ΕΣΕΝΑ.

Τον ρυθμό της ανάσας σου, την στάση του σώματος σου( επειγόντως γιόγκα). Τα τικ που δεν εμφανίζεις ποτέ όταν είσαι με κόσμο. Αποχαυνωμένος, κάνεις τρείς με τέσσερις σκέψεις και αυτές τόσο ρηχές και ανούσιες.

Προσπαθείς να ανοίξεις το Facebook  στην ζούλα, μήπως και είναι κανένας συνδεδεμένος και του στείλεις σήμα SOS για το πόσο θανάσιμα βαριέσαι.Ακόμη και αυτό μετά βίας.

Το πιο δημιουργικό που σκέφτεσαι είναι το φαï που θα μαγειρέψεις, αλλά και αυτη η σκέψη διακόπτεται από το "πεζό" γουργούρισμα της κοιλιάς σου. 

Πηγαίνεις καμιά δεκαριά φορά τουαλέτα για να αλλάξεις παραστάσεις και αέρα για να μη χασμουριέσαι μονίμως, καθώς στο κακόμοιρο γραφειάκι που βρίσκεσαι παράθυρο δεν υπάρχει και άντε να οξυγονωθεί ο εγκέφαλος...

Και έπειτα για να νιώσεις καλύτερα μετά από την κρίση που σε πιάνει για το τί ακρίβως κάνεις, εκλογικεύεις και λες " Nα που τελικά η ψυχολογία με βοηθάει τουλάχιστον στο να παρατηρώ τον εαυτό μου...(βέβαια, αφού δεν καταφέρνεις να το κάνεις με τους άλλους εδώ που σ' έχουν έγκλειστη.)

Και εδώ επιστρέφει η Loica του προηγούμενου post ....Από την θεωρία στην πράξη κυρά μου έχεις πολύ ακόμη...αλλά ίσως να μη φτάσεις ποτέ και σε αυτήν την πράξη, μιας και τόσο σου αρέσουν οι θεωρίες...

Εσένα; Πώς ήταν η μέρα σου σήμερα; (μπας και ανακτήσω την αλληλεπίδραση με τον έξω κόσμο...)

Καλημέρα.